Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/373

—   365   —

 Po krótkiem milczeniu rodzeństwo powróciło do harmonii, i rozmowa stała się zgodną, przyśpieszoną, techniczną.
 — Pani Oleska ma dziecko? nie prawdaż? — rzekł Romuald.
 — Ma córkę sześcioletnią.
 — Posagu żadnego, tylko majątek męża?
 — Mały w każdym razie.
 — Jak ona jest z domu?
 — Bóg ją tam wie... gdzieś z Litwy.
 Po obliczeniu w tych kapitalnych cyfrach wartości kandydatki na bratową, doszli oboje do przekonania, że wartość jest ujemna, nieodpowiednia do tak wysokich przeznaczeń. Przystąpili teraz do uzasadnienia swego wyroku, do motywów moralnych.
 — Przytem — rzekła Terenia — to ciągłe obcowanie wdowy z krewnym męża nie jest wytłómaczone. Pozycya nieregularna.
 Romuald potwierdził i postawił nowe zapytanie:
 — A jak się tutaj zachowywała?
 — Tak sobie... Nic wyraźnego o niej nie mówiono. Ale była naprzykład na jachcie d’Anjorranta, sama, otoczona ciągle przez mężczyzn, a na tym jachcie zabawa doszła do rozmiarów trochę nadzwyczajnych.
 — Któż był na jachcie?
 — Byli wszyscy, byli i arcyksiążęta. Byłam i ja, ale z Władziem i w swojem towarzystwie.