Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/393

—   385   —

 — Wszak wasze zaręczyny były bezwarunkowe? Ogłosiliście je przecie?
 Anna wzdrygnęła się, śpuściła oczy i rzekła:
 — Były najuroczystsze.
 Fabiusz spojrzał na nią, otworzył usta, jak do zapytania, i dech wstrzymał. Po chwili niemego zapatrzenia rzekł niestanowczo:
 — Nie śmiem radzić... od początku nie rozumiałem wahania pana Dubieńskiego. Nad urzeczywistnieniem swego własnego szczęścia można się namyślać, ale skoro cudzy los wzięło się w rękę, skoro się za cudze szczęście jest odpowiedzialnym?... Tutaj nie umiem nic powiedzieć, bo nie znam twego uczucia...
 — Kochałam go bardzo.
 — Kochałaś? w czasie przeszłym? a cóż teraz?
 — Teraz cierpię strasznie. W tym kraju niema spokojnego szczęścia.
 — Ha! w tym kraju!
 Fabiusz zacisnął pięść, jakby mu teraz dopiero wspomniano o osobistym nieprzyjacielu.
 — Tak tu wszystko nęci, upaja... — mówiła dalej Anna boleśnie — tak mieszają się pojęcia co pozwolone, a co nie... Z początku panowałam nad sobą i nad nim; wiedziałam, że trzeba było jasno określić nasze stosunki i przyszłość przewidzieć, zanim... zajdziemy zbyt daleko...
 — Anno! — przerwał Fabiusz z widocznym niepokojem — mówisz o zaręczynach swych, jak