Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/410

—   402   —

to miło odnaleźć w dopiero co poznanej osobie tyle fibr sympatycznych, tyle duchowego pokrewieństwa!
 — Jednak więzy krwi to mocna spójnia — dodał sentencyonalnie Romuald.
 — Jak to powiedziałeś? więzy krwi?... Oh, ça ne m’étouffe pas! — zawołała panna Dubieńska — ale jesteście mili ludzie. Romeo! weź mój kapelusz; zasłania mi gwiazdy.
 Oddala Romualdowi kapelusz i potrząsnęła żywo lokami, które, modą pierwszego Cesarstwa, spadały z wysokiego uczesania po obu stronach twarzy, czarne jak jej oczy, ruchliwe jak cała zgrabna postać.
 — Czy u was są te same gwiazdy? — zapytała, patrząc w niebo.
 — Dlaczegóżby nie? — rzekł Romuald. — Jesteśmy na tej samej półkuli co Francya i nie tak znowu od niej daleko.
 — A, dziękuję. Jechaliśmy bez końca. Papa to przywykł do wędrówek, ale ja pierwszy raz byłam tak długo w wagonie. A ta droga od kolei! Ale wszystko jedno, kraj bardzo zabawny.
 — Kraj rodzinny Dubieńskich.
 — A prawda, zaczynam go lubić. Kiedy przyjeżdża kuzyn Jerzy?
 — Podobno pojutrze — odpowiedział Romuald zimno.
 — Już nie pamiętam — włosy ma ciemne?
 — Tak.