Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/419

—   411   —

 — Trzeba oczekiwać logicznego rozwoju wypadków. Jeszcześmy prawie nie rozmawiali z naszymi gośćmi, jeszcze nie przyjechał Jerzy, a tybyś już chciał... A podoba ci się Estella?
 — Zdaje się! dziewczyna jak złoto i na złocie siedzi.
 — No, — rzekł Romuald po namyśle — panna Ewa jest także godna uwagi. Dadzą, jej w posagu majątek ziemski, graniczący prawie z Chojnogórą — ładny majątek. Ona sama także ładna, i wielkie nazwisko, dobre gniazdo...
 — Estella przecie jest Dubieńska!
 — No taak...
 — Może posądzasz, że nie?
 — Mój Władziu! miewasz koncepty takie, że uszy więdną. Dość spojrzeć na stryja i Estelle, aby się upewnić, że to jedna krew, a przytem jacy do siebie przywiązani! jak się rozumieją! Stryj przyjechał do nas tylko ze względu na przyszłość córki.
 — Nie wątpię, że chciałby ostatecznie uregugulować tę pozycyę.
 — Co uregulować?! jaką pozycyę?! Teraz ty, przyjaciel i członek rodziny będziesz rozgłaszał plotki?!
 — Nie rozgłaszam; mówimy przecie najpoufniej między braćmi.
 — Są rzeczy, o których trzeba zapomnieć absolutnie wobec wyższych celów.
 — Jakże się to robi, aby zapomnieć?