Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/423

—   415   —

 — Jak się masz, kochana Tereniu! Jeszcze nie śpisz?
 — Dla ciebie, Jurku. Z radości usnąć nie mogłam.
 — Poczciwa jesteś. A dużo osób śpi pod tym gościnnym dachem?
 — Stryj Tadeusz, Estella, wszyscy, wszyscy...
 — Jakież humory?
 — Dotychczas najlepsze.
 — Ale przypuszczasz, że od mego przyjazdu będą gorsze? To zależy od usposobienia, w którem ty się znajdujesz.
 — Ach! ja tyle wycierpiałem przez dwa miesiące, że... no, wesół być nie mogę.
 Terenia, choć pełna otuchy, zajrzała bratu przenikliwie w oczy.
 — Ale zrezygnowany... prawda? przywrócony nam, przychodzący dzielić nasze życie?
 — Ostatecznie, po wielu walkach wewnętrznych, doszedłem do przekonania, że obejść się bez was nie mogę.
 — To pięknie i mądrze, Jurku. Wszyscy odtąd będziemy szczęśliwi.
 — Pięknie, lub niepięknie. Może mnie kto posądzić, że pod wpływem jakiejś rachuby...
 — Nie mów tego, Jurku! Jesteś idealistą. Wszystkie twoje pokusy pochodzą, ze szlachetnego idealizmu, który cię jednak często prowadził na manowce. Teraz zdobyłeś się na odwagę,