Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/437

—   429   —

 Estella już znowu brząkała akordy na fortepianie, nie chcąc się widocznie zapuszczać w metafizykę związków takich lub owakich. Ale myśl jej, zajęta przedmiotem, dążyła swojemi drogami do wniosków, szybko, po kobiecemu. Zwróciła się żywo do Jerzego:
 — Słuchaj, Jurku: gdzie my będziemy mieszkali?
 Jerzy uśmiechnął się rozkosznie. Projekt malżeństwa, choć wszystkim wiadomy, choć wiszący, jak zapach w powietrzu, nie był dotychczas przez młodą parę sformułowany. Nagły zwrot Estelli ad rem uradował Jerzego, dowodził mu bowiem, że dziewczyna myśli o nim, a nadto, że jego sposoby przypodobania się, choć nie zawsze efektowne, są na ogół skuteczne. Odpowiedział skwapliwie:
 — Mieszkać będziemy gdzie tylko zechce twój ojciec, a przedewszystkiem ty.
 — Naprawdę? Nie w Chojnogórze?
 — Nigdy! Ja tu oddawna nie bywam.
 — I naprawdę nie jesteś do nich podobny?
 — Sama osądź.
 Spojrzeli sobie zblizka oczy. Twarz Estelli powlekła się bladością i wyraziła namiętny pęd do zapalających się szybko w główce zamiarów. Ten pęd odrazu stał się potokiem słów gorących:
 — Więc pojedziemy jesienią do Biarrits.
 — Z prawdziwą rozkoszą.