Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/440

—   432   —

 — Mój kochany, przywykłeś rozmawiać z kobietami; nieźle mówisz. Ale ja, widzisz, jestem stary praktyk i wiem, że o rzeczach prostych najlepiej mówić po prostu.
 — Słucham stryja — rzekł Jerzy ceremonialnie.
 — Nie potrzebujesz przystępować do mnie jak do ołtarza, ani jak do sędziego, ani jak do ojca. Jestem poprostu twym przyjacielem i mam ci do przedstawienia układ, który nas obu żywo obchodzi. Ale nim się porozumiemy, pozwolisz, że ci postawię kilka zapytań. Najprzód: jak zakończyłeś swe obrachunki z wdową?
 — Ona sama zerwała.
 — Tem lepiej. A nie starałeś się odtąd o nawiązanie z nią stosunków?
 — Nie mogłem nawet. Rozstaliśmy się ostatecznie.
 Stryj wpatrzył się przez chwilę w Jerzego i doznał zadowolenia z przeglądu jego twarzy. Nabrał humoru.
 — No, a cóżeś począł z całym twym serajem? Piękna Fernanda dużo cię kosztowała?
 — Nic wcale, stryju. Przegrała mi kilka tysięcy franków w ruletę, to wszystko.
 — E?... Zawsze tam jakieś upominki, kwiaty?...
 — Tak, trochę kwiatów.
 — Toś ćwik, mój chłopcze. A pani de Nielles?
 — Pani de Nielles?!