Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/441

—   433   —

 — Mówiono mi, żeś i ją sprowadzał do jakiejś kryjówki w Monte Carlo.
 — Ani mi się śniło. Najprzód, nieładna.
 — Owszem, ladna kobietka z rodzaju nerwowych, z odmiany tych, które stworzone są na brunetki, a wykończone na blondynki... Więc nie? A tamta dawna... jak-że się nazywała?... Karolina, zdaje się?
 Jerzy zmarszczył się i oczy przymrużył, jakby się wpatrzył w coś bardzo oddalonego. Potem niby westchnął, niby coś przełknął i pokiwał głową z rezygnacyą. Tadeusz rzekł szorstko i poufale:
 — Ej, przyznaj się, że nie wiesz, co się z nią, stało.
 Po krótkim namyśle Jerzy zaśmiał się serdecznie.
 — Ze stryjem to warto gadać!
 — A widzisz. Teraz jednak posłyszysz trochę morałów — o! nie z tych, którymi cię tutaj karmią od dziecka — morały moje są natury praktycznej.
 — Wszystko, co stryj mówi i radzi, trafia mi do przekonania.
 — A zatem — czas, mój chłopcze, abyś swój sposób życia uregulował, pomyślał o pożytku, nietylko o przyjemności. Czas się żenić.
 Jerzy doznał olśnienia. Rada niezależnego od rodziny stryja była identyczna z zasadniczymi pomysłami reszty rodziny, dogadzała przytem