Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/47

—   39   —

śniadanie do Nizzy i tak jesteśmy oboje zacofani, że nie umiemy trafić do London-House.
 — Miło mi będzie służyć za przewodnika. Niestety, mam śniadanie proszone u Granowskich, więc doprowadzę tylko do drzwi restauracyi. Dumny byłbym pokazać się przy stole obok pani, której tu jeszcze nie znają, a która zapewne wywoła należyte osłupienie...
 Ani te słowa, ani poddańczy wzrok Jerzego nie znalazły łaski w oczach pani Oleskiej. Odpowiedział za nią Fabiusz:
 — Jeżeli w London-House bardzo tłumnie, chodźmy lepiej do jednej z tych nadmorskich budek. I tu się dobrze jada.
 — Owszem, mój kochany — odrzekła zaraz pani Anna posłusznie i zwróciła się do Jerzego:
 — Panna Granowska Ładna?
 — O, bardzo ładna.
 — Tylko tyle?
 — Więcej nie wchodzi w zakres mych obserwacyi.
 — A na śniadaniu będą inne panie?
 — Może być... — odrzekł Jerzy z zanadto wielkim giestem.
 Fabiusz patrzał głębokiemi oczyma na Jerzego, przygryzając krótką, ciemną brodę i nerwowo potakując głową, jakby chciał przyspieszyć cudzą wymowę. Sam zaś mówił nadzwyczaj płynnie i dobitnie.