Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/48

—   40   —

 — Nie nalegajmy, moglibyśmy na szwank narazić dyskrecyę pana Dubieńskiego.
 Jerzy chciał niby protestować, ale Fabiusz uprzedził go, zmieniając rozmowę.
 — Przed chwilą spotkaliśmy pana Hynko-Zakopiańskiego. Może go pan zna?
 — Znam, niestety.
 — Porzucił rzeźbę i rytownictwo; trudni się już tylko haftem i poezyą, od czasu jak został wieszczem laureatem po swym »Nieboskim balecie«. Zwierzył mi się, że chce zamknąć Nizzę w tryptyk i w tercyny. W każdym razie będzie trzy po trzy.
 Pani Anna zaśmiała się wesoło:
 — Powiedziałeś mu to prawie.
 — Nie zrozumiał. Wogóle, jak jego koledzy, nie rozumie wagi, ani doniosłości słowa. Z filozoficzną kulturą jest tam słabiej, ale natchnienie ogromne, nieustające. Tylko natchnienie rozumnego człowieka różni się znacznie od rozgrzania bezładnego mózgu. A pan co pisze, panie Dubieński?
 — Napisałem parę wierszy lirycznych, parę kart rymowanego pamiętnika, rzeczy nie do druku.
 — To szkoda; pan ma kulturę i cokolwiek pan napisze, choćby o Nizzy, nie będzie pan kolegował, ani współzawodniczył z Zakopiańskim.
 Jerzy skłonił się i dworsko zapytał Fabiusza:
 — Ze wszech miar ciekawe byłoby wiedzieć, nad czem pan obecnie pracuje?