Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/60

—   52   —

 — Czy pan ma już ustaloną pozycyę poety w swoim kraju?
 Jerzy spostrzegł, że tu trzeba dać jakąś dokładną informacyę o swojej kategoryi, zdecydował się więc na małą przesadę:
 — Czy mam pozycyę, nie mogę o tem sądzić. Śmiem jednak twierdzić, że każdego mego tomu oczekują z pewną niecierpliwością.
 — Au! a jak się wymawia pańskie nazwisko?
 Jerzy nauczył ją bez trudności, jak się po angielsku wymawia »Count Dubieński«.
 — Może pan zechce wpisać aforyzm do mego albumu?
 — Z największą chęcią.
 — Napisze pan po polsku i przetłómaczy na angielski.
 — Nie dość dobrze władam tym językiem.
 — To po francusku.
 — Owszem.
 Po ubiciu tego targu nastało krótkie milczenie. Jerzy pomyślał: czyby nie wpisać ostatniego swego wiersza? A lady Cosway zaczęła się przyglądać towarzyszowi dużo łaskawiej. Była nawet ładniejsza z uśmiechem, odsłaniającym duże, wystawowe zęby. I zaczęła się nowa indagacya:
 — Do jakich klubów pan należy?
 Jerzy, już nauczony doświadczeniem, wyliczył parę klubów rzeczywistych i parę urojonych. Pominął tylko angielskie.
 — Czy pan poluje na bażanty?