Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/67

—   59   —

 — Och, to sobie spokojni ludzie, bardzo porządni — rzekł Słuszka.
 — Czy powiedziałem co innego? Właśnie to samo. Ty jednak, jako mentor całego świata, powinienbyś pani Granowskiej, którą także zapewne oświecasz, zabronić spraszać ludzi z czterech stron horyzontu. Horyzontalność kobiet naprzykład nie mogłaby być dowiedziona na lepszym podmiocie, niż na pani de Sertonville.
 — Doprawdy, Raulu, jesteś niemiłosierny!
 — Owszem, jestem wzorem miłosierdzia. Pani de Sertonville posiada różne podniecające specyalności. Stawia ją to w rzędzie kobiet wybitnych.
 — Raulu! co ty gadasz? — odezwały się tym razem obie siostry.
 — Zamilczmy zatem i przejdźmy do innych. Rubensonów nie wymawiam nikomu. Ludzie zupełnie przyzwoici, sto milionów razy przyzwoitsi, niż ci, którzy mają jednego franka. Ale któż to ten... ten, co się nazywa jak czkawka?
 — Hynko Zakopiański... To poeta... zdolny podobno... waryat.
 — U nas byli tacy na Montmartre, za czasów mego dzieciństwa. No, a pan Dubieński?
 — Zupełnie porządny chłopiec, z doskonałej rodziny.
 — Także poeta?
 — Nie groźny.
 — Ile ma renty rocznej?