Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/77

—   69   —

 — Sanna, mój drogi — odrzekł Władysław. – A ta hrabina co za jedna?
 — Hrabina Fernanda de Sertonville, Hiszpanka, za mężem Francuzem. Jedliśmy razem śniadanie u Granowskich, a potem w licznej kompanii przyjechaliśmy do Montecarlo.
 — U Granowskich? Aa! to zatem pani z wysokich sfer?
 — Czyś wątpił?... Powiedz mi jednak, skąd się tu nagle wzięliście?
 Księżna Teresa przybrała wyraz tak misterny, że brat, który ją znał dobrze, domyślił się odrazu jakiejś misyi nieprzyjemnej.
 — Przyjechaliśmy trochę dla mojego zdrowia, trochę... dla ciebie.
 — Bardzo rad jestem. A czy przywozicie mi pieniądze, których dawno oczekuję?
 — Jeszcze nie.
 — Jakto: jeszcze nie? co to znaczy?
 — Aby wszystko wytłómaczyć, musimy gdzieś się odosobnić na rozmowę, bo tutaj trudno.
 Rzeczywiście było trudno. Chociaż tłumy skupione były głównie około stołów rulety, a znaczna tych stołów odległość sprawiała, że przejścia po sali nie były zbyt zatamowane, jednakże ruch przechodniów był ciągły i niewygodny dla osób nie biorących w grze udziału. Wszystkie twarze były mniej więcej zasępione, podniecone jakiemś cichem pijaństwem; rzadko trafiała się twarz pogodna lub obojętna. Kobiety i mężczyźni