Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/101

—   93   —

jakiegoś autoramentu, jak naprzykład z generałem.
 — Jakież szanowny pan wyniósł wrażenie z naszych obrad? — zapytał grzecznie Chmara.
 — Bardzo pouczające — odpowiedział z równem ugrzecznieniem Budzisz.
 — Tym razem wypadło nam mówić o samych kwestyach ekonomicznych — ciągnął dalej Chmara. — To zresztą podstawa i treść główna naszych interesów miejscowych.
 — Trudnoby i radzić o sprawach poufalszych w gronie tak... szerokiem.
 Pan Eustachy przeżuł tę uwagę i zamknął zupełnie oczy, skupiony w smakowaniu; nie zmienił jednak ani tonu, ani postawy, okazałe rozpartej.
 — Szanowny pan mówi zapewne o udziale Rosyan w obradach? To są współobywatele naszej gubernii, ludzie zupełnie z nami jednomyślni.
 — Czyż zupełnie, dobrodzieju mój?
 — Pan marszałek Wiliaszew jest jednym z najliberalniejszych ludzi w Rosyi; pan Kozłow także. My naszych sąsiadów Rosyan przypuszczamy do wszystkich krajowych robót. My nie spiskujemy, panie. Panowie nie chcecie tego zrozumieć. Wyście przywykli do spisku, do budowania na idealnej przyszłości; robicie rzeczy wielkie, ale nierealne. A my tu, panie, pracujemy na możliwe jutro.