Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/106

—   98   —

mawiała księżna — i poznać wszelkie gatunki.
 — Gatunki lnu?
 — Nie, batystu — rzekła księżna figlarnie i znowu przypomniała Kazimierzowi Paryż i wrażenia lekkomyślne.
 — Wie pani, że batyst nie wyrabia się zwykle ze lnu? Jest to wogóle wyrób importowany.
 — A! to mi wszystko jedno! — urwała i, zadarłszy ładny nos, przeszła do tonu książęcego:
 — Pan przyjechał z Wiszun? Pan jest krewnym Budziszów?
 — Apolinarego, z którym przyjechałem. Tutejsi pochodzą z innej linii.
 — Aha, z innej linii...
 Księżna zwróciła się do siedzącej w pobliżu pani Wiliaszew:
 — Ma petite chérie! Daj mi ten gałganek ze stołu.
 Pani Wiera Wiliaszew była zgrabną i dobrze ubraną brunetką, jednolicie śniadą na ładnej twarzy i na obnażonych ramionach. Zasługiwała się uprzejmością polskiemu towarzystwu, a z księżną Zasławską była w przyjaźni. Powstała żywo ze swego miejsca i zbliżyła się, podając żądany kawałek sukna.
 — To pana zajmie — rzekła księżna —