Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/117

—   109   —

Widziałam jak pan rzucił się w pogoń — cóż, kiedy nie dogonił...
 — Księżna raczy ze mnie żartować, Pani Krystyna przyszła zapewne na odgłos muzyki. Nie byłem dotąd jej przedstawiony.
 Pani Wiliaszew wmieszała się do rozmowy.
 — Zapewne, że przyszła tylko dla muzyki. Była przecie bez gorsetu. Nie chciała, widać, ubrać się na wieczór, tylko tak coś ją poniosło, jak to ona zwykle.
 — Co też ty mówisz, Wiero, że była bez gorsetu? Miała gorset, tylko włożyła na wierzch taki szlafrok z fałdem Watteau, bo wie, że jej w tem najlepiej. Ma talię trochę przysadzistą.
 — Pani Krystyna?! — zawołał Kazimierz bez namysłu.
 — A tak. Pan nie zauważył? Patrzył pan ciągle w oczy?
 — Można się, widać, pomylić, patrząc na kobietę przez muzykę — starał się poprawić Rokszycki.
 — Albo przez luźny szlafrok — dodała księżna.
 — Niezgłębione są przebiegi kobiece — dodała jeszcze pani Wiliaszew.
 Rokszycki poczuł naraz dla obu kobiet, z któremi rozmawiał, pogardę, choć uprzednio był dla nich raczej dobrze usposobiony.