Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/130

—   122   —

mali się na nich cicho Zasławscy, towarzyszący mniej więcej nieodstępnie Rokszyckiemu.
 — Spłoszą nam lisa stare gaduły; zaraz psy puszczamy — mówił szeptem Miś.
 — Czy jeden tu jest? — łagodził Kazimierz. — Bawimy się. Sama przechadzka coś warta.
 Wskazywał na przetrzebiony od brzegu, ale coraz wspanialszy las. Zdarzały się już jodły olbrzymie i kłody omszałego powału.
 — A nie chciałbyś zabić lisa? — zapytał Miś.
 — I owszem. Nawet nie zabiłem nigdy lisa przed psami. Z psami polowałem tylko na dziki.
 — Trzeba było pocałować przed wyjazdem jakieś damskie kolano na szczęście — dodał Beno.
 — Nie przyszło mi to na myśl. A i w piekarni nie byłem.
 — Po co w piekarni? w pałacu.
 — Jeszcze trudniej.
 — Oj je! i mamaby pozwoliła.
 Bokszycki spojrzał z ukosa na młodego księcia i zamilkł, ten zaś, może dla zgłuszenia podejrzanego dowcipu, gwiznął przenikliwie.
 Jurko, przebiegając raźnym krokiem wzdłuż szeregu myśliwych, napominał szeptem:
 — Pany! pany! do lisich jam podchodzim. Cicho trzeba. W raz i psy puszczam.