Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/135

—   127   —

 Kazimierz odepchnął się łopatkam i od pnia, o który opierał się niedbale. Wszystkiego się spodziewał w tem czarownem ustroniu, tylko nie jej.
 Zbliżała się uśmiechnięta prosto ku niemu. Drobna, sucha jej noga stąpała lekko i elastycznie po mchu, jak czarna łapka ładnego ptaka, idącego na piechotę.
 Osadziła się tuż przed Kazimierzem i wyciągnęła do niego małą, nadspodziewanie silną dłoń.
 — Rokszycki — przedstawił się z głębokim ukłonem.
 Ja tu pozostanę z panem — rzekła Krystyna, dając znak przewodnikowi, aby się oddalił.
 Przewodnik, jeden z »ochotników«, natychmiast gdzieś przepadł.
 — Pani na polowanie? — zagadnął Kazimierz z niezwykłą nieśmiałością, jakby nie dowierzając oczom.
 — Przyszłam choć zobaczyć — — Tak lubię mój las!
 Mówiła szczerym, ujm ującym głosem.
 Kazimierz nie znalazł narazie dalszego ciągu rozmowy. Oparł strzelbę o pień i skrzyżował ręce na piersiach.
 — To naprawdę mój las; już nie jesteście panowie w Rarogach, ale w puszczy Auszrań-