Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/151

—   143   —

Tabor, chce się zawołać: zbudujmy sobie tułaj przybytek!
 Spostrzegł Kazimierz, że się zapędził w wymowie; ale Krystyna patrzyła na niego ze spokojnem zadowoleniem, nie czepiając się słów, wdzięczna za intencyę. Wkrótce jednak zadumała się i westchnęła smutno:
 — Ach! tak, panie...
 Kazimierz, sądząc, że Krystyna powraca do żałosnych wspomnień, rzekł głosem wzruszonym:
 — Czy pani nie zanadto zatapia się w smutku przeszłości? — — — Przecie, jeżeli przed kim, to przed panią życie na rozcież otwarte. A ze wszystkiego, co słyszę, wygląda mi pani na... Trudno jednem słowem powiedzieć, na co pani wygląda...
 — No na co? na co? — — — Tylko nie na boginią, świteziankę, albo coś takiego.
 — Właśnie, że mi to nawet przez głowę nie przeszło. To już zapewne tysiąc ludzi pani powtórzyło?
 — Nie myli się pan.
 — O dniu nie trzeba mówić, że słońce świeci.
 — O! źle, panie. Myślałam, że usłyszę coś nowego.
 — Co innego w każdym razie. Chciałem powiedzieć, że pani wygląda także na... dzielnego człowieka.