Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/156

—   148   —

samym dachem, za paru ścianami mieszka taka...
 Nie dopowiedział, bojąc się stracić miarę wyrażeń.
 Krystyna podała mu wprawdzie obie ręce, ale sztywne, mierzące silnie oddalenie, i odpowiedziała spokojnie:
 — Niema nic nadzwyczajnego w tem, co powiedziałam.
 — Jednak — odrzekł Kazimierz, puszczając jej ręce i powracając na swe miejsce — nikt do mnie tutaj tak nie mówił. Przytem wyraża się pani ślicznie po polsku, z odmianą intonacyi, ale jak Akademia Krakowska.
 — Także prosty obowiązek i przyzwyczajenie, wyniesione z Taborowa. Mój ojciec doskonale się wyrażał, a nauczyciel mój, ksiądz Antoni, mówi jak Skarga. Gdzie mi do nich! Szkoda, że pan nie może poznać księdza Antoniego Wyrwicza.
 — A cóż się z nim stało?
 — Zdziczał bardzo. Już nigdy tu nie przyjeżdża, bo mówi, że mu nie służy... powietrze w Rarogach.
 — Pojmuję, że i pani w niem duszno. Trzeba na to znaleźć radę.
 Zadumali się oboje, tymczasem nie nad radą, tylko nad sobą wzajemnie. Kazimierz