Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/159

—   151   —

 — Teraz łajać nas będą porządnie za puszczenie lisa — mówiła Krystyna, wstrząsając ramiona wesołym dreszczem.
 — Jeżeli panią to nie boli, ja wytrzymam despekt — odrzekł Kazimierz, błyskając zębami.
 — Lis nas nie zdradził, a pies zdradził. Żeby nie ta czarna suka, wszystkoby się ukryło.
 — To, co się wyjawi, niech sobie wezmą na języki. Reszta nasza. Prawda, pani?
 — Nasza — powtórzyła poważnie Krystyna.
 Zbliżył się Miś Zasławski, ze strzelbą przez plecy, z rękoma w kieszeniach i z miną jakąś niezadowoloną.
 — Gdzież lis? Stąd go przecie ruszyły. Musieliście go widzieć?
 — Czekałem, aż pójdzie wpław, jak kazałeś. Ale poszedł w wąwóz, więc nie strzeliłem — odpowiedział, śmiejąc się, Kazimierz.
 — Nie, tak już znowu nie można. Albo polować, albo romansować.
 — Drwiłeś ze mnie, pozwól drwić i z siebie — rzekł Kazimierz, patrząc jasno, ale stanowczo w oczy Zasławskiemu.
 Odezwała się szybko Krystyna:
 — Ja prosiłam, żeby nie strzelać. To był taki mały lisek.