Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/162

—   154   —

Apolinary. — Więc... spełniam kielich za władzę piękności, która okazuje swą moc nawet na tworach leśnych.
 — Dajcie jej już pokój, ona tego nie lubi — mruknął z wysokości Hieronim Budzisz, nachylając się między głowy Apolinarego i Gotarda.
 — Krzywdy jej przecie nie czynimy — odszepnął Assernhof — kochamy się w niej i my, Hieronimie, ale beznadziejnie, braciszku!
 Hieronim pokiwał głową bez odpowiedzi.
 A Zasławscy, oddalając się nieco od grupy, drąc młodymi zębami chleb z wędliną, tak się między sobą porozumieli:
 — Dobry stary ten gruby — rzekł Beno.
 — A lepszy, niż Kazimierz. To taki warszawski frant — rzekł Miś.
 — I do Krysi się bierze. Ot patrzaj, ciągle tam z sobą, jakby znali się.
 — Jemu w ara od Krysi. Krysia nasza.
 Nie podejrzewając tak blizkiego spisku, Krystyna rzeczywiście mówiła cicho do Kazimierza, patrząc mu w oczy, jakby jeszcze sami byli na polance:
 — Zaproszę do swego powoziku wuja pana. Czy tak dobrze będzie?
 — Dobrze będzie — rzekł Kazimierz, wdzięcznem sercem przyjmując tę intencyę.

---