Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/177

—   169   —

 — Inaczej byłaby głupia — odrzekła księżna — bo uczciwości zawsze nabyć można.
 — No, nabyć?..
 — Zależy od nas; a piękność nie zależy. Zresztą, wszystkie kobiety są »dranie«, jak mówią moi synowie.
 Kazimierz pierwszy raz szczerze się uśmiechnął.
 — Chciał pan potwierdzić? Może pan. Gdybym to powiedziała komuś mniej inteligentnemu i mniej pięknemu, toby się zgorszył. Ale pan musi to wiedzieć?
 Kazimierz skłonił się głęboko, właściwie pochylił się tylko sztywno, aby ukryć swą twarz i uniknąć odpowiedzi. Ale wyprostował się sprężyście i szedł, patrząc przed siebie.
 — Pan ma dziki uśmiech, już to pierwszego dnia zauważyłam.
 — Daleko już od dzieciństwa, mościa księżno. Świat mi uśmiech skrzywił.
 — Wcale nie. Chyba poprawił? Tak pan wygląda bardziej... tryumfalnie, niżby z jakimś dziecinnym wyrazem twarzy. Pan musi być przedsiębiorczy?
 — Staram się nim być w sprawach, które Uznaję za pożyteczne.
 — A w innych, które pan uznaje za przyjemne, zabawne, albo wątpliwe?
 — Staram się być uczciwy.
 — To nudne słowo, panie.