Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/193

—   185   —

 — A tożby jeszcze! Dobrze jemu powiedziałeś, kochany. Ja mało mówię.
 — Prawdziwie mi żal, że dopiero teraz zaczynamy rozmawiać, gdy się rozstajemy, i że droga mi wypadła inaczej...
 — A już, milejby było wracać samotrzeć do Wiszun, ale musi sam wiesz...
 Tego olbrzyma, delikatnego widać i nieśmiałego, jak panna, najserdeczniej uściskał Kazimierz.
 Wpadł do swego pokoju, zrzucił ubranie, chwycił w ręce wody i zmoczył obficie głowę. Ubrał się potem do podróży, gdyż nie zamierzał kłaść się spać.
 Dobrze czy źle uczynił, postępując tak szybko, z głębi serca, ale bez rozwagi, zrażając sobie wszystkich: księżnę, Chmarę, ten cały dom, gdzie Ona mieszka?..
 — Wolę tak — rzekł po krótkim namyśle — wyzwałem wrogów, ale możem właśnie pozyskał tem gorętszych przyjaciół... Ten Hieronim jaki miły dziad!..
 Nie upłynęło dziesięć minut, odwiedził go pan Apolinary.
 — No, Kaziu, nie wiedziałem, żeś taki obcesowy.
 — A co? uniosłem się, myśli wuj?
 — Zdrowo mu. Może trochę w tonie zanadto... Młodość, dobrodzieju mój! Żebym miał twoje lata, tak samobym wypalił. Ale