Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/199

—   191   —

Ja od spraw twoich wszelkich umywam odtąd ręce.
 Rokszycki wcale nie prosił, aby Budzisz cofnął to ostatnie groźne postanowienie.
 Budzisz nie wychodził jednak; siedział osowiały, bez wszelkiej okazałości, rozmyślający. Wstał po chwili ociężale i rzekł z udaną obojętnością:
 — Do widzenia zatem... Zapewne już się nie zobaczymy na Litwie?
 — Ja w każdym razie jeszcze kilka dni zatrzymam się w Wilnie.
 — Taak? no to może...
 Kazimierz widział wyraźny, serdeczny żal w oczach Apolinarego. Rzekł weselej:
 — Doczekam się wuja w Wilnie. Tam będzie więcej czasu na rozmowę.
 — A no dobrze. To się może dogadamy?
 — Z pewnością się dogadamy. I tu nie wiem, o co poróżniliśmy się? Burza jest w powietrzu.
 — W tobie, Kaziu, jest burza. Pilnuj, żeby nie strzelić piorunem, gdzie nie potrzeba.
 — Niech się wuj nie obawia.
 — Więc się wkrótce spotkamy. Ja tymczasem zajrzę jeszcze jutro do tych kochanych Wiszun, gdzie to i cisza, i dostatek, i serca zacne...
 — I szpekkuchy, i familijna starka... — nie wytrzymał Kazimierz.