Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/207

—   199   —

 Skrzywił się i chwycił się za głowę, jakby go nagle zabolała:
 — Ta rozmowa wieczorna! Do Rarogów mnie tak prędko nie zaproszą.
 — Niech pan rozmowy z Chmarą nie żałuje. Z samych powtórzeń, które doszły mnie, wiem, że była potrzebna — dla innych. Ale pan przecie zajmuje się lnem?
 — Tak, pani.
 — A jeżeli ja wynajdę jakieś plantacye w okolicy, do których pana zaproszą, gdzie i ja się zjawię?
 — To byłoby genialne i tak już łaskawe, że byłbym dłużnikiem najobowiązańszym.
 — Więc spróbuję.
 Kazimierz patrzył z zapałem na swą piękną aliantkę, a zarazem mrugał powiekami, szybko coś projektując:
 — Zaraz... Kiedy pani mi wyraźnie chce pomódz w moim zawodzie, to i mnie wrolno myśleć o jej sprawach osobistych. Wspomniała mi pani o obciążeniu długami Auszry. Może dla ustalenia tych cyfr i wartości przysłać pani adwokata?
 — Niech pan mi przyśle adwokata, z listem — zawołała Krystyna, uderzając o stół ręką.
 — Tak... ale nie mamy z panem Chmarą sprawy sądowej — — — ani jemu pomagać nie myślimy — więc pod jakim pozorem