Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/211

—   203   —

sterczał przy nim sztywny Onufer, ulubiony pokojowiec Chmary. Pochyliła się do Kazimierza i rzekła szeptem:
 — Co do listów niech pan poczeka, aż ja napiszę i podam pewny adres.
 — Tak dalece pani tu strzegą?
 — Po nich wszystkiego można się spodziewać. Choćby po tym. —
 Wskazała oczyma na Onufra.
 Wszystko było gotowe do podróży; już i kuferek Rokszyckiego wyniesiono do podjazdu, przed którym czekały konie. Powstali oboje od stołu. Ociągali się nieco za służbą, która podążyła do przedpokoju.
 — Pani moja! — rzekł Kazimierz, całując obie ręce Krystyny — dobre dni tu przeżyłem, nabrałem w serce siły i nadziei na przyszłość, dzięki pani...
 Krystyna nie puszczała jego dłoni. Mówiła mu prosto w oczy. Słowa przepływały przez twarz jej, niby znękaną bladym upałem, przez twarz jego skupioną, niezawodną, męską.
 — Ja panu także dziękuję... serdecznie... że pan jest dobry... że mówił pan ze mną, jak z blizkim człowiekiem... że mogę znowu wierzyć w uczciwość, w sumienie...
 Niedostateczność wyznań oniemiła ich.
 — Odprowadzę pana do powozu — — —
 Noc była jeszcze, tylko wierzchnie zarysy