Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/220

—   212   —

kam — rzekła księżna łaskawie — może choć przez ciebię trafię do rozsądku tej waryatki. Mamy z nią ciągły kłopot, a ona jeszcze zła się zrobiła, jak jędza.
 — Proszę księżnej pani, trzeba wyrozumieć... Ona jest w tak trudnej sytuacyi...
 — Co mi tam mówisz o sytuacyi! Trzeba tylko mieć coś tu... w głowie. Siadajże, panno Karolino...
 Staruszka usiadła na krześle ceremonialnie.
 — Trzeba za nią myśleć, skoro ona nie umie — ciągnęła księżna. — Opiekę ma tu przecie idealną, pieszczą ją, admirują... Jednej rzeczy jej brak, i to wpływa na jej dziwaczny humor: kobieta młoda i ładna, jak ona, nie może żyć bez męża. Cela porte au cerveau.
 — Ach, księżno!... panie musicie to wiedzieć.
 — Nie spuszczaj oczu, panno Karolino. Trzeba tu radzić, bo się nam Krysia zupełnie rozhisteryzuje, albo palnie jakieś ogromne głupstwo.
 — Czyż można przypuścić, księżno pani!
 — Ale nie, nie. Mówię, że gotowa się zaręczyć z pierwszym lepszym.
 — Proszę księżnej, ona tak nadzwyczaj wybredna i tak sumienna w wyborze...
 — Masz tobie: sumienna! Sensu niema, moja kochana! Naprzykład teraz zajął ją taki