Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/229

—   221   —

 — Wracam z licznego zebrania, gdzie ludzie biali i czerwoni, spokojni i zagorzali rozprawiają sobie w najlepszej komitywie.
 — To chyba knajpa, dobrodzieju mój?
 — Nic podobnego. Mieszkanie poważnego obywatela, a kompania bardzo zamknięta. Nawet wyłączna. Dostałem się tam za protekcyą.
 Pan Apolinary coś już o tem słyszał, nierad był, że Kazimierz go uprzedził, więc mówił z nadąsaniem:
 — Nie złapiesz mnie na te zebrania bezpartyjne. Dość ja ich próbowałem. Trembrem, Wszechstronne oglądanie kwestyi, a w rezultacie figa. Gdzie kiedy socyał dogada się z realistą? Chyba o pieczeni? I to jeszcze!
 — Mogą się nie dogadać, wuju, aż do zmiany zasad, ale mogą się bliżej poznać i zgodzić co do poszczególnych działań pożytecznych dla ogółu.
 — Opowiadanie, dobrodzieju mój! Cóż tedy ciekawego tam usłyszałeś?
 — Bardzo wiele trafnych powiadomień o sprawach bieżących.
 — Więc taka sobie gazeta?
 — Trochę więcej. Coś w rodzaju »związku rozumu narodowego«, o którym mówi mój ojciec.
 Budzisz nadął się zazdrośnie.
 — No, no... Bywałem już w takich związ-