Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/234

—   226   —

Może do Klubu szlacheckiego, tam napewno znajdziemy znajomych.
 — Jest tu jakiś ogród Szumana — zaproponował Budzisz nieśmiało.
 — To tingel, kabaret. Chce wuj tam pójść? Mnie wszystko jedno.
 Gdy się tak namyślali nad wyborem lokalu, służący oddał Rokszyckiemu list, który on schwycił pośpiesznie. Ale list był, niestety, z miasta.
 — Od kogo to? — Nie wiem, panie. Po południu oddany.
 List był na kolorowym papierze, mocno zaperfumowany. Kazimierz zmarszczył się, czytając, spojrzał na podpis, znowu zaczął czytać i uśmiechać się nieco pogardliwie.
 — To akurat dla wuja na dzisiaj.
 — Dla mnie? Pokaż!
 — Pisze po niemiecku jak aś »Mitzi«, że mnie kocha...
 — Więc cóż tu dla mnie?
 — Odstępuję wujowi całą tę awanturę.
 — No, tak się mówi... A jak ta Mitzi wygląda?
 — Nie wiem. Pierwszy raz o niej słyszę.
 — Więc o czem tu gadać? — rzekł pan Apolinary z pewnem rozdrażnieniem. — Nie wiesz, kto, gdzie, to i ja nie wiem.
 — Owszem, wiem gdzie. Pisze, że będzie