Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/252

—   244   —

 — My nie potrzebujemy pytać — rzekł Miłaknis ponuro — my sami z ludu i wiemy, czego lud chce. A jeżeli nie chce jeszcze dzisiaj, to potrafimy go uświadomić bez obcej pomocy.
 — To jest właśnie agitacya, przeciwko której pan powstawał, tylko agitacya przeciwna, na korzyść litewskości.
 — Osobliwe pojęcie: agitacya litewska w Litwie!
 — Więc ją nazwijmy inaczej, agitacyą antypolską, mojem zdaniem, nie uprawnioną i nie patryotyczną. Jest to obalanie pożytecznych gmachów krajowych dla rozszerzenia widoku chałupom.
 — Widzi pan: zawsze u was, co polskie, to pałac, a co litewskie, to chałupa.
 — Bo tak tu jest, panie Miłaknis! Cóż ja na to poradzę?
 — To pan nie przeszkadzaj budowaniu litewskich pałaców.
 — Nie tylko nie przeszkadzam, ale popierałbym rozwój kultury czysto-litewskiej, gdybym mieszkał w tym kraju. Tylko bez uszczerbku dla polskiej. Obie są tu równouprawnione, obie u siebie. Która przemoże, ta będzie panowała w przyszłości z nieprzymuszonej woli mieszkańców Litwy.
 — Tak nie możno... — mruknął Miłaknis ściągając czoło w uparte zmarszczki.