Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/255

—   247   —

szego; lepszych przyjaciół, niż Polacy, nie mieli nigdy Litwini.
 — Jaż nie jestem w zasadzie nieprzyjacielem Polaków. Ot, z panem doszlibyśmy może do zgody, ale są tu, chociażby w Wilnie, tacy, że nie daj Boże!
 Rokszycki nie chciał się wdawać w krytykę osobistości, ani grup politycznych polskich. Inaczej więc skierował rozmowę:
 — A czy panowie w swym obozie litewskim jesteście zupełnie jednomyślni?
 — I u nas są tacy, którzy psują sprawę ludu.
 — Wasi księża nacyonaliści?
 — A już oni — otrząsnął się Miłaknis pogardliwie. — Mnie pan z nimi nie zobaczysz.
 — Tak — odrzekł Kazimierz, mierząc i licząc wyrazy — ci ściągnęli na siebie narzekania. Nie zawsze okazali się poprawnymi obywatelami kraju. Ale zdziwiła mnie i w innych, świeckich, obojętność, jeżeli nie wstręt do polszczyzny, a natomiast ugodowość z rządem.
 — Cóż? rząd od czasu zniesienia zakazu druków litewskich zostawia nas, Litwinów, w spokoju...
 — Zdawało mi się jednak, że panu nie chodzi o utrzymanie istniejącego... spokoju?