Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/261

—   253   —

 — Zostań do pojutrza przynajmniej, to pojedziemy razem.
 — Do pojutrza — zgoda. Ale bez zawodu, wuju?
 — Verbum.
 Jakoż wagon, wychodzący z Wilna do Warszawy, na trzeci dzień po tej rozmowie mieścił w jednym ze swych przedziałów obu koroniarzy, obu tęsknie zapatrzonych przez okno na uciekające w dal piękne wzgórza wileńskie, na okolice faliste, rozrzutne zielonością, z przybłyskami bogatych siedzib pańskich i romantycznych dworków. Aż z nagłym łoskotem padł mrok na oczy podróżnych: tunel.
 Po wynurzeniu się na światło rzekł pan Apolinary głosem proroczym:
 — Wiele jest do uporządkowania w tym kraju. Potrzeba, abym tu powrócił.
 Kazimierz nie odpowiedział, nasunął czapkę na oczy i zamknął je, lokując głowę energicznie w kącie wagonu.
 — Cóż? spać będziesz? ledwieśmy wstali.
 Rokszycki coś odmruknął, przechylił się znowu do okna i patrzył przez szybę, milcząc.
 — Powrócę tu — rzekł znowu Budzisz — dla sprawdzenia, jak kiełkują niektóre ziarna... No i wygłosić muszę mój odczyt; późniejszą jesienią więcej osób napłynie do Wilna. Jak myślisz?