Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/263

—   255   —

gorzej walczyć, nie znając przeciwnika. Ja dodam: trzeba i swoje wojsko uformować, zanim się je rzuci do walki.
 — Co też wuj ma za wojowniczą naturę? Wszędzie zaraz walka!
 — Takim się już urodziłem, mój kochanku... albo stałem się takim z biegiem czasu.
 Pan Apolinary uśmiechał się do postawy, którą przybrał. Wtem się zadziwił zdaniem Kazimierza:
 — Lepiej pracować w swoim kierunku, niż zwalczać pracę cudzą, choćby nieprzyjemną. Konkurs pracy — to najwyższe zadanie.
 Budzisz aż się zachłysnął:
 — Skądże to takie wysokie poglądy?
 — Mówię, co myślę.
 — A jeżeli cudza praca jest wręcz przeciwna mojej?
 — To ją przeprzeć siłą i wytrwałością, nie obelgami i krzykiem.
 Budzisz ledwie się nie obraził; wolał jednak otulić się w powagę swego doświadczenia.
 — Gdybyś chciał działać na Litwie, Kaziu, lepiej zawsze poradź się mnie, albo, w mojej nieobecności, choćby Pasterkowskiego.
 — Pasterkowskiego — nie, w każdym razie. Zresztą ja nie mam zamiaru działać; może będę kiedyś tu pracował...
 Pan Apolinary pośpieszył odrzucić rozmo-