Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/265

—   257   —

 — Grywała i w teatrze?
 — Grywała, ale ją wygryźli, bo za piękna. Intrygi koleżeńskie — rozumiesz?
 Kazimierz uśmiechnął się weselej:
 — To wuj ją widywał jeszcze?
 — Musiałem... tak dla konsekwencyi. Nie mówiłem ci, bo z ciebie zrobił się już taki sensat... No, bardzo pięknie. Wiesz? przyjedzie za tydzień do Warszawy.
 — Ależ, wuju! Gdyby się wykryło, że takie znajomości porobiliśmy w Wilnie?!
 — Nie bój się; powraca przez Warszawę do Wiednia. Zresztą osoba dyskretna — wypróbowałem ją. My tylko o tem naturalnie — ani dudu!
 — Na to liczyć można bardziej, niż na dyskrecyę panny Mitzi.
 — Zobaczysz, nic się nie wykryje. Zresztą cóż? niewinny wypoczynek wśród działań poważnych — rzekł pan Apolinary, chowając starannie fotografię Mitzi między karty broszury politycznej, którą miał w kieszeni.
 — Nie tylko o tym drobiazgu — mówił dalej uroczyście — wogóle o wynikach naszej wycieczki, o planach przyszłości nie byle komu należy opowiadać. Naucz się tego Kaziu. —
 Rozpostarł dłonie, jak dyrektor orkiestry, gdy nakazuje przyciszenie.
 — O kierunkach, o prądach, o ludziach