Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/266

—   258   —

mówić można, gdy się zdarzy sposobność. O szczegółach robót przeszłych i przyszłych — prawie nikomu. Chyba w wypadkach porozumienia się wodzów — ale to ci tymczasem niepotrzebne. Jeszcze z Chmarą powtórzyliśmy to sobie. Odsłaniać całą swą robotę — dyabła warte.
 Kazimierz zaostrzył spojrzenie jakimś dziwnym uśmiechem:
 — Czy to są zasady... demokratyczne?
 — Wszystko jedno: zasady działacza. Nie śmiej się, Kaziu — mówię ci rzeczy cenne.
 — Bardzo wujowi dziękuję, ale ja nie widzę wcale, w jakiej okazyi mógłbym użyć tych przepisów. Naturalnie, że wszystkiego każdemu powiedzieć nie można. Jednak wdziałaniach publicznych jawność i szczerość bywa zbawienna, a często obowiązująca.
 — Nie w naszych warunkach.
 — To jest: wobec istniejącego biurokratycznego rządu?
 — Nie tylko. I rodaków trzeba prowadzić na pasku, często z zawiązanemi oczyma. Inaczej — rozkrzyczą się i rozlezą, dobrodzieju mój.
 — To wuj zaleca spiskowanie na dwie strony?
 — Nazwij to sobie, jak chcesz. Zobaczysz kiedyś, że innego sposobu niema.
 Kazimierz wzruszył lekko ramionami i zno-