Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/267

—   259   —

wu przerwał rozmowę. Pan Apolinary, zniechęcony próbami, uciekł się jeszcze do jednego pomysłu:
 — Podobno jest w pociągu wagon restauracyjny?
 — Jest; widziałem, wsiadając.
 — To pójdźmy tam; jużbym coś przetrącił; wagon pobudza apetyt.
 To się udało. Nie tylko dostać było można w restauracyi różnych napojów i przekąsek, ale na następnej stacyi wsiadł do wagonu niespodziewanie pan Wojciech Gzubski, człek przyjazny, otrzaskany z polityką warszawską, świadek niejednego tryumfu pana Apolinarego, wielbiciel jego talentów.
 — Wszelki duch pana Boga chwali! — zawołał Gzubski radośnie — ja tu zabrnąłem w interesie do dzikiego kraju, aż proszę — takie spotkanie!
 Zasiedli obaj odrazu do biesiady w zwykłem i przenośnem znaczeniu; do wódki i słodkiej gawędy.
 — Skądże to, jeżeli wolno...? — zagadnął Gzubski.
 — Powracam... ze Wschodu — zaczął tajemniczo pan Apolinary.
 Kazimierz wymknął się do swego przedziału i zadumał się samotnie.

---