Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/29

—   21   —

 — W Wiszunach — poprawił Hieronim.
 — A dzieci już dorosłe?
 — Jedną mam córką, Aldonę. Lat dwadzieścia.
 — A ja jednego syna.
 — Wiem, Jan jem u na imię; w szkołach jeszcze.
 — A tak, dobrodzieju mój. Widzę, że interesują cię losy naszej rodziny. Ale mało już nas, Budziszów-Paparonów, na dawnym obszarze Rzeczypospolitej!
 — Mało nie mało. Na Litwie samej są jeszcze dwa domy, oprócz mojego.
 Pan Apolinary potakiwał w milczeniu, nie będąc zupełnie pewny imion Budziszów litewskich, odłączonych jeszcze w końcu XVII. w. od pnia koronnego. Pan Hieronim wyliczył powoli, sumiennie wszystkich przedstawicieli swego nazwiska, na kuli ziemskiej istniejących, z krótką o każdym wiadomością historyczną. O Apolinarym był tak dobrze powiadomiony, aż zawstydził krewnego, który nie mógł mu wypłacić się wzajemnością.
 — Ależ jesteś prawdziwym skarbnikiem pamiątek naszych, Hieronimie dobrodzieju!
 — Wiele ja tobie jeszcze pamiątek pokażę, bracie Apolinary.
 — A to jakich?
 — Obaczysz, gdy przyjedziesz do Wiszun.
 — Radbym serdecznie, dobrodzieju ko-