Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/295

—   287   —

 — Do dworu. Nie znam Ponikszty. Gdzie ksiądz profesor mieszka?
 — Zaraz. Macie jaką podwodę, rzeczy?
 — Sidorkiewicz czeka pode dworem.
 — Trzeba do Piotra... Pięknie mi wyglądasz, Krysiu: gorąco i szlachetnie, po dawnemu.
 Krystyna spojrzała prosto w oczy księdza, z zaufaniem córki do ojca.
 — Szkoda, że nie uprzedziłaś mnie listem. No, wszystko jedno. Trzeba do Piotra... A pan Eustachy wie o twym wyjeździe?
 — Broń Boże! — zawołała Krystyna — nawet zmyliłyśmy drogę, jadąc niby na kolej.
 — Ach tak?... — zamyślił się ksiądz — więc niby ucieczka?... Pogadamy w domu. Musicie panie być bardzo zmęczone — sześć mil drogi z okładem.
 — Pewno z dziesięć! — odezwała się panna Karolina z krótkiem westchnieniem, jaby zrzucając z ramion ciężar podróży.
 — Więc proszę za mną.
 Wymieniając uśmiechy zakłopotane i serdeczne, poszli aleją, potem gęsiego, z księdzem na czele, przebijali się przez gąszcz wązką ścieżką, aż doszli do domku, gdzie przed progiem stał Piotr, z rękoma załamanemi na okrągłym żołądku. Usłyszał w parku niespodziewane gwary i wyjrzał z kuchni, żeby