Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/30

—   22   —

chany, nie wiem tylko, czy mi moje zajęcia pozwolą.
 — Toż byłby grzech, gdybyś nas nie odwiedził. Zajęcia masz tutaj? wszak prawda?
 — Ma się rozumieć. Przyjechałem do was, na Litwę, aby się z wami porozumieć i naradzić o przyszłości. Czekam na parę osób w Wilnie.
 Hieronim kiwnął głową łagodnie i oczy odwrócił obojętnie, jakby na znak, że dopytywać się nie chce. Ale Apolinary intuicyjnie dojrzał w litewskim pobratymcu źródło powiadomień pewnych, wcale nie w rodzaju Fedkowiczowskich. Pośpieszył je wyzyskać:
 — Czekam głównie na Eustachego Chmarę. Przecie to jeden z najruchliwszych u was ludzi?
 — Wiadomo.
 — I ma wielki wpływ na sprawy krajowe?
 — Wiadomo.
 — Coś nie chcesz, Hieronimie dobrodzieju, udzielić mi swej opinii o Chmarze?
 — Skoro sam wiesz, kochany, tak cóż ja powiem? A chcesz jego spotkać, wszak on u siebie w Rarogach, o trzy mile od Wiszun.
 — Doprawdy? To może i wiesz, czy tam ma pozostać, czy wybiera się do Wilna?
 — Teraz on tam, bo w przyszłym tygodniu nasz zjazd rolniczy u niego.