Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/301

—   293   —

w Ponikszcie. Więc obecne opowiadania dokładał sobie dawny spowiednik i nauczyciel do pojęć i wspomnień, ugruntowanych pewnie w pamięci, i radował się, że Krystyna nie zmieniła się w istocie swej moralnej. Tylko popędliwość jej i niepraktyczność, jak dawniej, tak i teraz, niepokoiły księdza co do jej losu.
 W ostatnich rozmowach zauważył oczywiście powracające nazwisko Kazimierza Rokszyckiego, o którym nie miał żadnych innych powiadomień.
 — A ten pan Rokszycki młody?
 — Ma lat dwadzieścia ośm.
 — Piękny?
 — Tak... Proszę księdza profesora, ile powinno być tomów Pamiętników o dawnej Polsce, Niemcewicza?
 — Tomów jest sześć.
 — A ja znalazłam tylko cztery.
 — Są tu wszystkie, moje dziecko; trzeba je odszukać.
 — Więc mówisz, że pan Rokszycki jest z gatunku ludzi, jakich my znaliśmy za naszych czasów w Taborowie?
 — Z pewnością, księże profesorze. Z panem Eustachym Chmarą pokłócił się o politykę naszą tak strasznie, że go znienawidzili i Chmara i księżna.
 Panna Zubowska wtrąciła swoje ale:
 — Pozwól, Krysiu. Najprzód rozmowy tej