Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/303

—   295   —

żna i pan Chmara mówią o nim, że nie majętny, że musi szukać posagu...
 — No — widzi ksiądz profesor! Jakie to... niemądre! Nikt o tem nic nie wie, bo ci państwo raz go tylko w życiu widzieli. A potem — co to ma do rzeczy? Mówiłam tylko, że to człowiek taki, jakich nam na Litwie potrzeba, gdyby tu osiadł.
 — A czy ma zamiar tu osiąść? — zapytał ksiądz Antoni.
 — Ja nie wiem... Ma różne zamiary związane z Litwą — musi tu przyjeżdżać.
 — Więc jednak rozmawialiście z sobą i o zamiarach na przyszłość?
 — O, tak — dużo nawet, tylko nie o tem o czem wszyscy zaraz myślą. Pobrać się nie możemy, bo to nawet niepodobieństwo.
 — Jakie niepodobieństwo?
 — A no... on przecie niemajętny, a ja nie mam podobno nic...
 — Więc tak postawiliście między sobą tę kwestyę?
 — Wcale mowy o tem nie było, doprawdy.
 Ksiądz Antoni z dobrym, ojcowskim uśmiechem położył dłoń na ręce Krystyny:
 — Widzisz, moje dziecko, to trzebaby najpierw wiedzieć bardzo dokładnie.
 — Mowy nie było — powtórzyła Krystyna szczerze, jednak ciszej, niż uprzednio.