Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/31

—   23   —

 — A cóż mi Fedkowicz prawił, że Chmarę sprowadzi jutro depeszą do Wilna?
 — Fedkowicz Litawor?
 — Aha.
 — Pan Litawor może się omylił. Ja wiem, bo przedwczoraj widziałem Chmarę.
 — To cenna dla mnie nowina. I zjazd ziemiański radbym bardzo zobaczyć.
 — Przyjedź do Wiszun, to i razem pojedziem do Rarogów.
 — To się składa wybornie, Hieronimie dobrodzieju.
 W tej chwili zapukano do drzwi energicznie, i po zwykłem »proszę« wszedł do pokoju piękny mężczyzna, jaśniejący młodą siłą.
 — Kazik! — zawołał pan Apolinary z akcentem niemal rodzicielskim i ucałował syna przyjaciela w aksamitne, krótko strzyżone włosy, podczas, gdy Rokszycki schylił się do jego ramienia.
 Zapoznał następnie Kazimierza z Hieronimem. Litwin przywitał się uprzejmie, ale w milczeniu i nie okazując pozornie chęci bliższego poznania nowego gościa z Korony. Przeciwnie Rokszycki z otwartą ciekawością przyglądał się niepospolitemu okazowi litewskich Budziszów. I Apolinary nie mógł powstrzymać swej serdecznej wymowy:
 — Trafiasz, Kaziu, na uroczystość familijną skojarzenia dwóch nie znających się dotąd