Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/338

—   330   —

staremu buty nowe kupić, musi już na pogrzeb...
 Okazał nowy but z pod pogniecionej, nawykłej do przewiązania w pęcinie nogawicy. Ale uśmiechem żywym i przebiegłym wyzywał żartobliwie śmierć na pojedynek.
 — Go znowu! — rzekł Kazimierz — chyba że buty nosić będziecie ze trzydzieści lat?
 — Daj, Boże, trzydzieści — godził się łatwo Jurko na przedłużenie swego pobytu na ziemi.
 Rokszyckiemu błysła myśl, że Lej tan musi być powiadomiony o pani Krystynie. Coś jakby jej blizkość przeczuł w powietrzu. Namyślając się nad rozpoczęciem indagacyi, nie znalazł nareszcie nic lepszego, jak dać rubla strzelcowi.
 — Widzę, że fajki nie macie.
 — Ot, jak panicz zgadł! Fajkę ja zawczora do wody upuścił, leząc po kaczkę. Szukał, szukał, a ciemnieńko już było — aż tu chlup! panieńku ty mój, wielka ryba fajkę połknęła. Dalibóg!
 — A to dopiero wypadek! — rozśmiał się Kazimierz. — Więc ciągle polujecie? czy w znanych mi okolicach?
 — Ot, kiedy nie ze wszystkiem mnie wiadomo, które panicz znasz?
 — Pytam o Wiszuny, Rarogi, Auszrę..
 W dwóch mrugnięciach oczu zdał sobie