Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/342

—   334   —

rzaną, gdyż na przekorę słowom twarz i ruchy świadczyły o radosnem podnieceniu.
 — Czegóż się tak cieszysz, jeżeli wolno wiedzieć?
 — Cóż wuj chce? Nie zabiję się; nie jedna panna Aldona jest na świecie.
 Budzisz pohamował gniew retrospektywny, ale pozostała mu niezadowolona szorstkość w głosie:
 — Pojedziesz przynajmniej do Wiszun na zaręczyny? — — — cóż? raczysz, czy nie raczysz?
 — Nie widziałem dotąd zaproszenia.
 — Masz tu jedno, drugie — rzekł Budzisz, podając dwie koperty. — Oj, Kaziu! wielki los z rąk wypuściłeś!
 Rokszycki nie był dzisiaj do siebie podobny; odpowiadał z błogim uśmiechem aprobacyjnym, który wuja działacza niecierpliwił. Więc pan Apolinary zagadnął o co innego:
 — Jakże znalazłeś tu kwestyę polsko-litewską?
 Kazimierz zmarszczył czoło i dopiero po chwili odpowiedział:
 — Stoi zapewne na miejscu, jak zwykle. Spierają się o słowa, te same argumenty przeżuwają od kilku lat — i nic. Czasem się pokłócą, w jakim języku ma być kazanie, czasem o Mickiewicza. Kłócą się tylko ci, którym