Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/347

—   339   —

się Kazimierz, że Krystyna nie pomyślała o wproszeniu się do jakiego dworu lub pałacu okolicznych znajomych, lecz obrała sobie za mieszkanie tę pustelnię księdza.
 — Doskonale pani to wynalazła. Bo gdzieżby zresztą można? W Wiszunach zaręczyny — a pani szuka spokoju. A już najserdeczniej winszuję, że nie do księżnej Zasławskiej. To dopiero »wyższe towarzystwo!«
 — Nie lubi pan księżnej? — spojrzała Krystyna prosto w oczy Kazimierzowi.
 — Nie cierpię; mogę to pani wyznać bez ogródki.
 Powiedział to tak szczerze i naturalnie, że Krystynę poniosło aż do wyświetlenia wieści o epizodzie ogrodowym.
 — A tu o panu i o księżnej krążą plotki... romantyczne.
 Kazimierz zdumiał się, gdyż nie pamiętał nawet, aby o księżnej Zasławskiej mówił lub słyszał po wyjeździe z Rarogów.
 — Wie pani, że to już przechodzi wszelkie wyobrażenie. Ostatni raz mówiłem z tą... wybitną damą w ogrodzie w przeddzień mego wyjazdu.
 — Właśnie o tej przechadzce... — rozśmiała się Krystyna, odwracając oczy.
 Kazimierz zatrzymał się i brwi zmarszczył...
 — Rozumiem: księżna opowiadała o na-