Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/35

—   27   —

odrzekł uważny Litwin, wyciągając z kamizelki zegarek.
 — A gdzie mieszkacie?
 — W jednym z wami hotelu.
 — Oddawna?!
 — Od wczoraj, kochany. My tu, Budziszowie, zawsze stajemy kwaterą. Służba powiedziała wczoraj, że jest w hotelu Budzisz Apolinary, tak ja przyszedłem dzisiaj poznajomić się.
 — Błogosławiony wypadek, panie Hieronimie! Możemy wszyscy razem spotkać się na kolacyi?
 — Wiadomo, wieczerzę można zjeść razem.
 Rozstano się na parę godzin. Po wyjściu Hieronima Kazimierz pozostał w pokoju Apolinarego.
 — A co? — rzekł pan Apolinary — jakże ci się podoba pobratymiec?
 — Pyszny Litwin, wuju, i może rozumniejszy, niż się zrazu wydaje.
 — Może być. U nas, Budziszów, rozum zwykle bardziej w głębi leży, niż po wierzchu, dobrodzieju mój.
 — Ależ tamten wcale do wuja niepodobny.
 — Prawda, że to już około trzech wieków... Zawsze jednak pozostał w nas jakiś typ wspólny, familijny, co?
 Stali we środku pokoju, więc pan Apolinary zwrócił się do lustra, zawieszonego nad