Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/351

—   343   —

 — I dlatego nikt nie dzierżawi;? Widzę, że trzeba kupować tu dwory, zamieszkałe przez duchy; muszą być tanie, a bywają cudowne — rzekł żartobliwie Kazimierz.
 Ale Krystyna z żartu wyłowiła inną intencyę:
 — Czy pan szuka ziemi do nabycia na Litwie?
 — Bardzobym pragnął tu osiąść, tylko jeszcze cała przyszłość jest w stanie wrzenia.
 Wyraz »przyszłość« zamykał im usta, lecz oczy napełniał ogniem.
 — A gdzie ksiądz Wyrwicz? — odezwał się znowu Kazimierz — czy wie o moim przyjeździe?
 — Wie oddawna.
 — Oddawna?
 — Mówiłam mu, że zapraszałam tu pana. Tu są przecie duże zbiory lnu. Zobaczy pan, ile tego moczy się w jeziorze.
 — Prawda! nie otrzymałem i tego listu pani, bom dawno wyjechał z Ziembowa. Więc pani i o lnie myślała... Ja zaś przyjechałem bez zaproszenia — szukałem, szukałem — i znalazłem.
 — To już jest... jak się to nazywa?... telepatya! Czuł pan, że go zapraszam.
 — A pani czuła... listy ode mnie?
 — Czułam... ale gorliwie mi przeszkadzano.
 — Teraz już chyba nikt przeszkodzić nie zdoła, abyśmy sobie ufali i połączyli nasze