Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/376

—   368   —

 — Tak, tu ładniej — odpowiedział obojętnie.
 — A pan zna wiłkomierskie strony?
 — Nie znam, pani.
 — To jakże może pan wiedzieć, że tu ładniej?
 — Nie przypuszczam, aby gdzie kraj mógł być milszy — rzekł Kazimierz z przekonaniem.
 — Tak pan nasz kraj polubił?
 — Czy to panią dziwi?
 — Sądziłam, że pan stąd uciekał?
 — Widzi pani, że powróciłem, i to zdaleka.
 — Ach, to przypadek! to zapewne interesy fabryczne? Dla nasby pan z tak daleka nie przybył — uśmiechała się Aldona przenikliwie i dowcipnie.
 Rokszycki ani myślał dać się pociągnąć za język, albo skonfundować. Obrał ton niby urażony:
 — Otrzymałem aż dwa zaproszenia, więc sądzę, że mój przyjazd był... przewidziany?
 — Ach, panie Rokszycki! — dała się złapać chwilowo Aldona — wszak zapraszaliśmy serdecznie; ja sama przypominałam...
 — A zatem... jestem — dodał Kazimierz już wesoło.
 Teraz dopiero zauważyła panna Budziszówna, że Rokszycki igra sobie z nią w tej szermierce, i trochę się nadąsała: