Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/388

—   380   —

zajrzała mu w oczy z nietajoną wdzięcznością:
 — Tak, tak, panie, tego jednego my już nie przerobimy.
 Ociągała się szlachta przy uczcie, choć już wyczerpano z wysiłkiem porządek dań. Ale stały na stole wety rozliczne, i bez przerwy zmieniały się butelki. Dźwięki walca z sąsiedniego salonu poruszyły wreszcie biesiadników od stołu. Wielu jednak mężczyzn przyjęło sygnał powstania z żałosnym pomrukiem, więc pan Hieronim, chociaż powstał, zapraszał dobrodusznie:
 — Komu wola zostać tutaj, niech i zostaje. U nas bez fanaberyi: dom i co w nim jest, na wasze usługi, kochani.
 Rozkrzyżował ręce, błogosławiące bez różnicy wszelkie chęci miłych gości.
 Więc pan Apolinary zmienił tylko miejsce i przysiadł się do Jana Miłaknisa, aby w oparach węgrzyna tem łatwiej obrobić z ludowcem kwestyę litewską.
 I kilku innych statystów skupiło się w grupę gwarną, z węgierska po litewsku myślącą.
 Kazimierz przeszedł z Krystyną do salonu, gdzie Stanisław Kmita, jak z dziennika mód wycięły, rozpoczynał tańce w parze z narzeczoną.
 — Czy pani będzie tańcowała? — zapytał Kazimierz.